شاید بعضی ها بگویند حالا که امام حسین دار فانی را وداع گفته، مانند دیگر انسانها کارش به اتمام رسیده است ولی مرگ دروازه ای به سوی دوباره زیستن و ازلی بودن است. با مرگ امام حسین(ع) پرچم مردانگی دربین جوانمردان برافراشته شد. امام حسین (ع) یک جوانمرد بود و جوانمرد بهای آزادی اش را هرچه قدر هم که سنگین باشد می دهد. جوانمرد از پرداختن چنین بهایی رعب نداردچون رعب مخصوص کسانی است که امور دنیوی را به جاودانگی و خالصانه زیستن ترجیح می دهند.
اما عمر آدمی می گذرد، دیدنی ها می آیند و می روند، ولی نادیدنی ها که در آنها هزاران راز نهفته است همیشه جاودانه اند. ابرها می آیند و می روند اما دریا ست که می ماند. دلت را دریا کن تا تصویر ابر بر آن سنگین نیاید.
اگر امام در آن روز جان به جان آفرین تسلیم نمی کرد آیا صبح سپید بختی در تاریکی جهل می دید؟ آیا امواج خروشان نادانی به کناره آرامش ایمان می رسید؟ آیا روزنه امید در دل مومنان پدیدار می شد؟